Concordantie

Bij therapietrouw wordt het proces van gezamenlijke besluitvorming vaak aangeduid met de term concordantie. De basis voor concordantie ligt in de spreekkamer. Daar ontmoeten zorgverlener en patiënt elkaar. Het is een plek waar beiden hun expertise inbrengen [1] om samen te komen tot de beste oplossingen voor de patiënt. In dit proces is een uitwisseling van informatie belangrijk. De zorgverlener geeft ‘evidence-based’ informatie over (het verloop van) de ziekte en doel en aard van een behandeling. De patiënt geeft weer informatie over de persoonlijke situatie en voorkeuren. Die uitwisseling van informatie over geneesmiddelen in de huisartsenspreekkamer gebeurt echter in beperkte mate, zo laat onderzoek van NIVEL en NPCF zien [2-4]. Huisartsen geven tijdgebrek op als reden hiervoor. Maar ook bekendheid met de patiënt. Dus wanneer de huisarts de patiënt kent, wordt vaker aangenomen dat deze therapietrouw is. Het NIVEL en de NPCF ontwikkelden samen verschillende handreikingen voor communicatie in de spreekkamer. Voor zowel patiënten als zorgverleners in de eerste lijn. Zo zijn er handreikingen voor het gesprek over cholesterolverlagers, geneesmiddelen voor depressie, voor astma/COPD en voor hoge bloeddruk.





Referenties:

1. Klok T, Sulkers EJ, Kaptein AA, Duiverman EJ, Brand PLP. Therapietrouw bij chronisch zieken. Patiëntgerichte benadering is noodzakelijk. Ned. Tijdschrift Geneeskd, 2009, 153.
2. Schoen T, Prins M, Dulmen S van, Dijk, L van. Het betrekken van het perspectief van patiënt en voorschrijver bij het verbeteren van de communicatie over geneesmiddelen en therapietrouw. Utrecht, NIVEL, 2008.

3. Vervloet M, Dijk L van, Schoen T, Dulmen S. van. Het betrekken van perspectief van patiënt en voorschrijver bij het verbeteren van de communicatie over het (trouw) gebruik van cholesterolverlagers. Utrecht: NIVEL, 2009

4. Bijnen E van, Dulmen S van. Een goed gesprek over geneesmiddelgebruik: determinanten vanuit het perspectief van de voorschrijver. Utrecht, NIVEL, 2010.